"Jakie zło znaleźli wasi ojcowie u mnie, że oddalili się ode mnie, a poszli za marnością i zmarnieli?" Jeremiasza 2:5

Kiedy się jest nastolatką i dorasta w takiej rodzinie, jak moja rozterki, które towarzyszą dojrzewaniu przeżywa się z podwójną siłą. Zresztą to czas buntu, przeciwstawiania się całemu światu, pod wszystko mówiącym hasłem –„bo tak !”. Trzeba cos robić żeby nie zwariować. Upiornie czasochłonne naszyjniki z pestek najróżniejszych owoców, kolorowe plecaczki wydziergane na drutach, przerabianie starych, „spadochroniastych” ubrań matki na bluzki, lub sukienki, w których mogłam teraz pokazać się ja... A w końcu rozmaite imprezy, tanie wina w parku, miłość pierwsza...druga...trzecia, wszystkie wybrakowane, wszystkie nabrzmiałe jakimś niedosytem, brakiem .... czegoś?

Szukając miejsca dla siebie, bo w końcu każdy przecież gdzieś pasuje, przeskakiwałam z grupy do grupy. Można powiedzieć, że byłam bliska zostania dyskomułem, prawie zostałam punkiem, niemalże skate-podobną fanką hip-hopu, a wreszcie otarłam się o ewangelików... Mógł to być początek czegoś trwałego, mówili całkiem z sensem, ale na kolejne młodzieżowe spotkanie poprosili żeby przynieść ciasto... Jakże to? – przecież z kasy, którą dostaję od mamy ledwie mi starcza na papierosy...

cóż...

trudno.

Potrafiłam, jakże skutecznie, zagłuszyć w sobie sumienie. Ja jestem tu i teraz, a On gdzieś tam na chmurze. Prawdopodobnie nie ma czasu na nic więcej, jak tylko gniewać się na mnie, a w ogóle co ja Go mogę obchodzić – moi ziemscy rodzice ledwo mnie zauważają, zajęci walką z codziennością i sobą nawzajem. Także jedzmy i pijmy bo jutro pomrzemy!

Któregoś dnia ksiądz na lekcji religii oświadczył, że na ten semestr nie może postawić mi szóstki – „bo już ze mną nie prowadzisz dyskusji” –argumentował.

Faktycznie....

Zgubiłam gdzieś moją wiarę,

Nadzieja przepadła gdzieś w tłumie

A miłość - cóż znaczy to słowo?

Czy jest ktoś, kto je rozumie?

Czy kogoś zesłałeś mi Boże

na świat ten, by mnie oczarować?

Czy zanim się stoczę - uchwyci?

Czy zdoła mnie uratować?

Jak długo się będę uczyć

pięściami weń bijąc ze złości,

zanim z radością zakrzyknę,

że mnie nauczył miłości?

A kiedy już będę czuła

miłość - co zwiewna jak mara

To w tłumie odnajdę nadzieję

i znajdzie się moja wiara.