„Wiedzą bowiem żywi, że muszą umrzeć, lecz umarli nic nie wiedzą i już nie ma dla nich żadnej zapłaty, (…)” Kaznodziei Salomona 9:5

Ostatni weekend października upłynął pod znakiem przemyśleń na temat dziwnego zwyczaju zainteresowania się kimś, kogo się darzy głębokim uczuciem dopiero po … śmierci tej osoby.  Był czas na to, żeby z nią przebywać, odwiedzać i rozmawiać, kiedy jeszcze żyła, śmierć starszych osób jest przecież czymś, czego możemy się spodziewać zwłaszcza, kiedy długo chorują. Pan Bóg dał nam wiele okazji do tego – okazji niewykorzystanych, bo kac, bo zimno, bo dzisiaj nie mam ochoty, bo coś tam… Uważaliśmy, że mamy czas i odpuszczaliśmy sobie, a to właśnie wtedy należało poświęcić jeden dzień z ponad trzystu dni w roku, wygospodarować odrobinkę cennych minut, żeby być z najbliższymi. Odwiedzać ich, kiedy jeszcze byli w stanie to zauważyć – w tym przypadku odległość nie była przecież problemem. Kiedy tak o tym rozmyślam mimowolnie zaczynam się złościć…

Wierzę, że umarli nie czują już niczego, zasnęli i nic już nie zmieni fakt organizowania rodzinnego spędu, bo zmarły ma (!) urodziny. Tym większym gniewem mnie to napełnia, że przez ostatnie kilka lat urodziny nie były jakimś szczególnym wydarzeniem, więc czemu teraz nagle nabrały ważności? Właśnie teraz dzień nie ma kompletnie żadnego znaczenia – każdy jest odpowiedni do wspominania i każdy jest dobry żeby się modlić, bynajmniej nie za tych, co odeszli, lecz za tych, co zostali. Wierzę, że ci, co jeszcze żyją, mają jeszcze szansę i coś się w ich życiu może dzięki temu zmienić na lepsze.  

Ja wiem, że każdy z nas ma prawo do przeżywania żałoby po swojemu, ale mimo wszystko nie mogę się uwolnić od natrętnych myśli, że biorąc udział w tym wydarzeniu nie wytrzymałabym kolejnych opowieści o tym, jak to nasz ukochany zmarły załatwia nam teraz szczególne łaski w niebie, kiedy tak naprawdę sprawiedliwiej byłoby, gdyby załatwił kilka porządnych kopów w dupę. Wydaje mi się, że próbuje się tymi praktykami zagłuszyć swoje sumienie, kompletnie nie zauważając jak uskutecznianie tego typu monologów ograbia z chwały Boga, a to powoduje, że gniew bardzo szybko zamienia mi się w rozżalenie… Do tego nie wypada mi niestety powiedzieć głośno, co myślę szerszemu gronu zaangażowanych osób, ponieważ to w moim mniemaniu zbyt okrutne, a może po prostu nie mam odwagi... W ten sposób próbując uniknąć bycia hipokrytką w tym temacie, stosując najbardziej wymyślne, dyplomatyczne uniki, staję się hipokrytką w innym.

No rozpacz…