„Człowiek o rozdwojonej duszy, chwiejny w całym swoim postępowaniu.” List św. Jakuba 1:6

Dzisiaj będzie wiersz. Napisałam go jakieś 20 lat temu (jako zbuntowana nastolatka) i ze smutkiem muszę przyznać, że niewiele się przez ten czas zmieniło. Zresztą temat rozdwojenia duszy wraca do mnie co jakiś czas i krąży po mojej głowie płodząc dziwne teksty. Poniżej jeden z nich:

MOJE DWIE TWARZE

 

Dwie nadziemskie istoty
Zamknięte w ciasnej przestrzeni
Jednego kruchego ciała
Budowli ze światła i cieni

Jedna ma oczy ze stali
Płonące niczym pochodnie
Druga ma oczy błękitne
patrzące na świat łagodnie

Obie są silne i trwałe

Żyją, by toczyć swą walkę

Każda chce, jak najbardziej

Osłabić swoją rywalkę

 

I żadna nie może sprawić,

By druga znalazła się w grobie

Bo tak są skonstruowane

Że śmierć przyjdzie zabrać je obie

 

Tak więc skazane na siebie

Kołując się w lichym ciele

Szarpiąc się pazurami

Pławią się w krwawym dziele

 

Gdy wygra stalowo-oka

To mówisz, że drażnię Ciebie

Gdy dobra pięść wzniesie w górę

Przytulasz mnie mocno do siebie

 

Chcę byś zrozumiał kochany

To nie są zwykłe miraże

Mam jedno ciało na zewnątrz,

Lecz wewnątrz mnie dwie są twarze.

 

Więc uwierz i nie mów nigdy,

Że druga twarz nie istnieje

Ja tylko ją osłabiłam

I wkrótce znów wydobrzeje

 

I będzie strzelała słowami,

Od których zaczniesz się dławić

I będzie rzucać oszczerstwa,

By Cię w nich taplać i pławić

 

I będzie wyć ponad Tobą

I ostre zaciskać kleszcze

Dopóki sił nie odzyskam

By ją osłabić raz jeszcze.

 

Tak walcząc i przegrywając

I niszcząc ciało do szczętu

Dotrwamy obie do końca

By umrzeć pośród zamętu